Uitgaven versus inkomsten

Christ ciy tour

Blog epiloog.

We hebben uiteindelijk zo’n 4100 km gereden en de hele wereld omgevlogen. En alle reiszaken zijn naar alle tevredenheid verlopen. Er zijn natuurlijk altijd een paar kleinigheidjes zoals dat bijvoorbeeld de stoelreservering in het vliegtuig niet is gebeurd zoals in eerste instantie was afgesproken. De campers op zich waren prima maar bij de camper van Ed en Wil liepen de remmen af en toe warm bij een bergafdaling en bij Sylvia en Antoine was er af en toe een ondefinieerbaar gerinkel en gepiep  aan de linker voorkant. Het links rijden met de camper ging ons steeds beter af evenals het rechts kijken.

Verder liepen Ed en Wil voortdurend te slepen met hun koffers, van voor naar achter en weer terug omdat ze geen ruimte genoeg hadden maar daar raakten ze bedreven in. Sylvia en Antoine hadden bergruimte genoeg en waren met een toilet en water aan boord meer dan gelukkig. Het koken gebeurde eigenlijk altijd in de camper van Sylvia en Antoine omdat zij makkelijker de achterdeuren konden open doen zodat de baklucht verdween. We deden dit ook wel in de campingkeuken als het te koud was om buiten te eten.

Voor wat betreft het kamperen verliep dit uitstekend. Het eerste wat we deden als we aankwamen was zo’n tuinbank ‘jatten’ want de campingstoeltjes waren van een slechte kwaliteit en te laag om aan de hoge tafeltjes die we hadden te eten. En omdat we met 2 campers waren hadden we in het midden een redelijke plek om te eten en te drinken. Ed reserveerde meestal de camping de dag daarvoor nadat we vergaderd hadden waar de volgende etappe naar toe zou gaan.

Verder verliep de dagindeling vrij uniform, in de ochtend afhankelijk van de planning ontbijten om half negen of uiterlijk half tien. Tussendoor de lakens luchten, de bedden opmaken, afwassen en zorgen dat het servies en het gleufbestek (dat hoorde in de camper van Sylvia en Antoine) in het juiste laadje terecht kwam. Vaak lunchen onderweg ( eggs, bacon en hamburgers kwamen vaak voor op het menu) en boodschappen doen. Dit deden we bij een New world, Countdown  of Four square market. Soms een waar luilekkerland waardoor we  wel eens wat teveel kochten.

Het internet ritueel is een heel apart verhaal. Wil en Ed waren eigenlijk continu bezig om een internet toegang te regelen, of via een aangeschafte prepaid kaart van Vodafone of via de Top 10 Holiday aangeschafte 5 Terabyte kaart die niet op iedere camping werkte. En maar internetten....of bijvoorbeeld via een hotspot die op onverklaarbare wijze  de megabytes opslokte. Uiteraard werd dan ook een selectie gemaakt van de foto’s die op de blog mochten worden gezet. Natuurlijk hadden we ook tijd om te gluren bij de buren, waarbij het opvallend was dat er enorm veel Aziatische mensen rondliepen, in grote getale, met veel onverstaanbaar gekwebbel en geschreeuw omdat ze elkaar blijkbaar allemaal kenden. De campings zelf waren van een prima kwaliteit en van alle gemakken voorzien en we hebben uiteindelijk op zo’n 16 campings gestaan.

Aan al het goede komt een eind, zo ook aan deze vakantie die wat ons betreft nog wel wat langer had mogen duren, maar die alles gebracht heeft wat we er van hadden gehoopt. Enne, niet onbelangrijk, we kunnen het nog steeds goed vinden met elkaar want alles verliep in goede harmonie en we hebben het hartstikke goed, leuk, gezellig en geweldig gehad!!

Op Schiphol werden we verwelkomd met bloemen door Antoine’s oudste broer en zijn vrouw.

Christchurch

We zijn vanaf Akaroa vertrokken naar Christchurch om de campervans in te leveren en tegelijk onze bagage bij het hotel. Het lag gelukkig zeer dicht bij elkaar, zodat we al vroeg in de middag met de bus naar het centrum van Christchurch konden rijden. 

Het valt in dat soort moderne steden meestal niet mee om de precieze locatie van dat centrum vast te stellen en in Christchurch, in februari 2011 getroffen door een zware aardbeving, was er niet eens meer een centrum, of je moet de ruïne van de kathedraal als zodanig beschouwen. We werden er stil van.

Wezenlijk is het centrum een grote bouwput. Overal tref je schuttingen aan waarachter bouwactiviteiten plaatsvinden om het verwoeste hart van Christchurch weer opnieuw leven in te blazen. Zeecontainers worden gebruikt als bouwmateriaal onder het motto “Restart”.

Een antieke toeristentram voerde ons door de stad en bracht ons naar het stadspark. 

Daar wees niets op de calamiteiten die elders hadden plaatsgevonden. Bomen, bloemen en een biertje op een terrasje. En we namen de tijd voor een fotosessie.

Daarna was het weer een drankje in een jazzlokaal en in het hotel werden Ed en Wil door Antoine en Sylvia getrakteerd op een afsluitende maaltijd met zwarte Sambucca tot besluit.

Morgen vroeg op voor het vliegtuig naar Auckland, de eerste etappe naar de andere kant van de wereld, daar waar het koud en nat is, daar waar we wonen en waar men ons pensioen verstrekt. Of waar we er nog voor moeten werken....

The Bucket woman laatste deel 3.

Zoals Ed ook al had aangegeven kon het niet anders dan dat we Mrs. Bucket opnieuw zouden tegenkomen want dit is een van de laatste Top 10 Holiday campings voor Christchurch.

En toen we terug kwamen van onze baaien rit zag Wil haar al lopen maar zij heeft hem niet gezien. Ppppffffff.

Maar nee hoor, 5 minuten later komt Dennis (zo heet haar man) aanlopen en ziet ons gelijk. Hallo... Is natuurlijk de uitdrukking. En na de babbel gaat hij terug naar zijn eigen camper en het kon ook niet anders dan dat 1 tel later Mrs. Bucket (zij heet Jacqueline) aanlopen en de spraakwaterval is niet te stoppen. Een heel verhaal wat ze allemaal gedaan hebben en wat ze nog gaan doen.

Maar na vandaag gaan wij ze echt niet meer tegen komen want wij vertrekken morgenochtend naar Christchurch om de Campers in te leveren en te overnachten in een hotel voordat we vrijdagochtend de vlucht van 06.50u gaan nemen naar Auckland.


Hieronder nog een foto van ons laatste camper avondmaal.

Sightseeing

Aan alles komt een eind. Nog een dag, deze woensdag, restte ons voor vrijblijvend plezier, voordat we weer aan de gang moeten met het voorbereiden van de terugtocht naar het ijzige en natte Nederland. Hier schijnt de zon nog!!

We deden het rustig aan en maakten er bij strakblauwe lucht een sightseeing tour van langs enkele baaien aan de noordkant van het schiereiland. Dat betekent eerst steil de berg op langs de toeristische route, tot een hoogte van ongeveer 700m is bereikt, waarna de weg gevolgd wordt over de kam. Soms zie je de baai van Akaroa, dan weer de Stille Oceaan.

De eerste baai waarin we afdaalden (weer 700m omlaag) was de Le Bons Bay. Dat is een prachtige baai met een supervlak strand.

Helaas woei een ijskoude wind die recht uit zee. Meegenomen zwemkleding werd niet aangetrokken want het moet leuk blijven, toch? De huisjes vlak bij het strand zijn vakantiewoningen, alle al verlaten, net als het strand. Wel was er een recreatiepark en daar troffen we zowaar een speeltuinkabelbaan aan. Te jong om die te gebruiken voelden we ons niet!

Na Le Bons Bay gingen we weer omhoog om nogal wat kilometers verderop opnieuw af te dalen naar zee, nu naar de Okains Bay. Daar vonden we een Maorimuseum (dat wij, cultuurbarbaren als we zijn, natuurlijk direct voorbij reden) en een minimaal winkeltje waar een lang uitgestelde koffie verkrijgbaar was. Aan het einde van de baai, bij een alweer supervlak strand, was een camping onder de pijnbomen.

Wat ook hier opviel was de stilte die overal heerste. Maar heel weinig mensen lieten zich zien aan het lange en brede strand waar plaats was voor geheel Scheveningen en Zandvoort bij elkaar.

Dieselgebrek noopte ons tot een terugtocht naar Akaroa langs de kortste weg en daar konden we bij het Franse tankstation onze 'essence' tanken, waarna we lunch gebruikten bij restaurant l'Hotel, een lokaliteit dat drukker was dan gebruikelijk want er had vandaag een cruiseschip (Celebrity Solstice) aangelegd.

Van l'Hotel kunnen we veilig meedelen dat de Kiwiburger aldaar niet te vreten is.

Een ijsje volgde, pas het derde van onze vakantie en we zitten nu alweer op de camping. En wie zit daar ook? Welk echtpaar is het dat met de hardnekkigheid van een Terrier door onze blog heeft gebanjerd? Drie maal raden!

Dinsdag wandeling

Dinsdag begint de dag goed, de zon schijnt weer alleen nog een fris windje.

Na het ontbijt gaan we naar het Heritage Park wat wel een fantastisch uitzicht bied maar verder weinig voorstelt. Wil besluit om vanuit het park terug te lopen naar Akaroa, maar eerst gaan we Ed droppen want die heeft een andere wandeling voor ogen nl. van Purple Saddle naar Akaroa via Flag Point.

Hieronder geeft hij de juiste richting aan, zodat iedereen het weet.

Wil geeft duidelijk de weg naar beneden aan. Waarom zou je nog gaan klimmen als je al boven bent?

Nadat we Ed gedropped hebben rijden Wil, Sylvia en Antoine weer terug naar Heritage Park om Wil uit te zwaaien.

De auto van Ed en Wil laten we daar staan en Sylvia en Antoine rijden naar Akaroa om daar lekker een short black te nemen met een vers gebakken muffin en te wachten op Wil.

De wandeling van Ed leidt langs de heuvelkam van waaraf je vaak tegelijk naar de baai van Akaroa kunt kijken en naar de Stille Oceaan. De aanvang was steil en er moest een hoogteverschil van 200m overwonnen worden die de onwennige kuiten deed piepen. Maar na een hoop gepiep dan toch een mooi uitzicht. Op meer plaatsen.

Akaroa gezien vanaf Stony Beach Peak

De Stille Oceaan. Zonder horizon vandaag.

Een waarlijk prachtig wandelpad!

De baai van Akaroa vanaf Lighthouse Road

Stony Beach Peak vanaf Lighthouse Road

De afdaling van Wil
Deze afdaling leek in eerste instantie eenvoudig maar al gauw werd dat anders. Stijle en gladde stukken doemden op en dat de praktijk de beste leerschool is bleek ook nu weer. Op met nat gras begroeide stukken gaan de beentjes zo onderuit en dan merk je hoe hard de bodem is als je plotseling zonder aankondiging gaat zitten. Maar goed, al doende leer je.
Het uitzicht was wederom fantastisch, ook al is het dezelfde baai van Akaroa. Steeds vanuit een andere hoek. Onderweg kwam ik nog 2 personen tegen die de andere kant opliepen. Ik heb hen succes gewenst en aangegeven dat het nog een lange weg bergopwaarts was. Dan wisten ze alvast wat er nog ging komen.

Na een heerlijke afdaling kwam ik (Wil) aan in Akaroa. Volgens afspraak zouden Sylvia en Antoine op mij wachten om gezamenlijk te lunchen. Beiden hadden de Muffin en de short blacks al eerder verorberd. Het ontvangst was heel hartelijk waarna we ons de lunch heerlijk lieten smaken.

Na de lunch gingen we gedrieën de auto van Wil en Ed ophalen en vervolgens werd het nog een heerlijke namiddag op de camping. Geduldig wachtten wij op de komst van de rambler Ed die na een uur of 5 weer kwam opdagen na een zeer bevredigende tocht die hij had afgesloten met een pint Steinlager in Akaroa. Dat scheelde weer een uur.

We zijn helaas al bezig met de voorbereidingen voor de terugtocht zoals waar en hoe laat moeten we de Campers terugbrengen, waar is ons hotel voor de laatste korte nacht want we vliegen van christchurch naar Auckland om 06.50u en wat doen we de laatste paar dagen.

Het is niet anders en aan alles komt een eind, zelfs aan deze mooie fantastische vakantie.

Thuis wacht ons een nieuwe uitdaging v.w.b. alle foto's, gelukkig hebben twee van ons (Wil en Antoine) toch niets te doen.